Војна, во името на “вера”?
“Кој не го знае минатото е направен да ги повтори!” Многу знаат за оваа реченица која доаѓа од американскиот филозоф Џорџ Сантајана. Всушност, овој цитат не се однесува само на земјите, од тоа беа загрижени посебено сите земји.
Во моментот светот се наоѓа во различни кризи кои ја бараат нашата акција: бегалската криза, меѓународен тероризам, и депресија.
Многумина велат дека минатото е завршенао и не можеме да учиме од историјата, но тоа навистина може да биде вистина, не можеме да научиме од историјата, така што, сурови нешта никогаш не би се случиле повторно?
Јас би сакал да ја претставам мојата теорија: Во моментов сите зборуваат за верска војна на Исламот, како во некои делови од светот позната како ИСИС. Не започнале и xристијаните верски војни? Размислете за конфликтот во Северна Ирска, каде што над 30 години (1969-1998), католиците и протестантите се бореа едни против други.
Но, јас би сакал да ве вратам уште назад во 1095 година, годината во која Папата Урбан II повика на првата крстоносна војна. 
А причина за тоа беше дека некој сакал да се ослободи од светите христијански градови, особено Ерусалим! Ерусалим во тоа време беше во сопственост на Селџуците, кој остави христијански верници широко непречено што ја доведуваа во прашање смислата на крстоносна војна. Папата никогаш не се жали на помалку бројни верници,па апелираше до т.н. “света војна” дека верскиот ентузијазам е во тек во Западна Европа. Но, не само во многу верската “Светата Земја” се случува верска војна, исто така и во Европа. На пример, неколку еврејски делови биле уништени во Рајнска област од страна на христијаните. Учесниците на крстоносна војна се надеваа со нивното учество, не само за доброто на душата, но исто така и за нова земја за нивните семејства. Првата армија за време на владеењето на популарните проповедници како Петар Пустиник ги повика луѓето на крстоносна војна, главно група на сиромашни луѓе. Крстоносните војни падна на турска заседа во градот Циветов.
Во истата година, многу подобро организираната војска со француски, Лотарингија и Лорен витези, почна вистинската прва крстоносна војна. Во 1099 година армијата го достигна Ерусалим и го завзема градот. Она што следеше беше буквално крвопролевање, на која голем број муслимански и еврејски жители, според нив, многу деца и жени, станаа жртви. Откако Ерусалим бил на христијанската страна, крстоносците во 1100 го објавија царството Ерусалим. Други градови се приклучија како членки на крстоносците. Со Едеса, Антиочиа, Триполи и уште три градови.
Кога Едеса бил освоен во 1144 година од страна на муслиманската војска, папата Јуџин III апелираше за втората крстоносна војна. Но на сметка на лошо планирање на крстоносна војна заврши 5 години подоцна и Воден остана во муслиманските раце.Но, ситуацијата за Муслиманите во Ерусалим не беше подобра. Во 1187 легендарниот султанот Саладин успеа да го донесе светиот град под негова контрола, со што се поврзува Папата Грегор VIII и довикува на Третата крстоносна војна што следеше за време на владеењето на кралот Филип II од Франција, англискиот владетел Ричард I Лавовско Срце и римскиот германскиот император Фридрих Барбароса.
Сепак, Барбароса починал на пат кон Светата земја, а исто така и неговите другари кои тргнале по оружје не се постигнале во Ерусалим. Ричард I Лавовско Срце преговара за прекин на огнот со Саладин.
По 1270 година уште четири крстоносните војни замина за Блискиот Исток, но без успех. Само императорот Фридрих II успеал во текот на петтата крстоносна војна во освојувањето на Ерусалим за христијаните. Во мировениот договор со египетскиот Султан ал-Камил во 1229 година голем дел од Ерусалим бел доделен на христијаните за десет години.
Заеднички карактеристики помеѓу тоа време и денес паѓаат директно во очи. Изида ја зема религијата како причина за војната против западната култура, но исто така и против, во очите на нивните неверници. Сепак, вистинскиот аспект е дека Изида е заинтересиран за моќ. Тоа е финансирано од земји. од грабеж, или киднапирање. А “света војна”, како некои т.н. проповедници, се прогласи. Туку војна од овој вид не е војна, во името на религијата, тоа е војна во име на интересите на неколку луѓе. Не Куранот,не Библијата , не Тора овозможуваат војни против човечките суштества.
Ова е мојата последна статија. Ви благодариме за вашето внимание, драги читатели. Ви посакувам се најдобро на сите и имајќи мир еден ден насекаде во светот. Единственото решение може да биде почитта!
Автор: Доминик Даниел
Превод од англиски јазик: Александра Крстевска
VOICES 
Leave a Reply