Главниот фокус на работата на Craig Shaw се турките истражувања за theblacksea.eu и Европските Истражителни Колаборации. Неговите истражувачки приказни се објавени во популарните европски медиуми. Неговиот широк спектар на истражувања ги вклучуваат:„Тајните на брегот“, „Документите Малта“, „Јавно издадените фудбалски документи“… Неговите владеачки спосбности се: политичка и корпоративна корупција, организиран криминал и човечки права.

Пред се, едно практично прашање- дали имавте недоумици кога се одлучувавте да станете новинар, знаете, дека ќе биде тешко да најдете работа, дека можеби ќе западнете во некоја неволја, кои би ги засегнале вашата фамилија и вашата сопруга? Бидејќи еден ден би сакале да имате ваша фамилија…

Па не. Додека студирав новинарство, работев со филмско новинарство, и сакав да пишувам за филм. Потоа сфатив дека е навистина тешко за да се инволвираш во сето тоа, па затоа се ореинтирав кон истражно новинарство. Немав грижи, мислам, бев млад. Сега сум во брак, но тогаш не бев. Немам деца, па… немав пречки околу тоа. Имаше грижи во врска со индустријата и дали би можело да се стигне до некаква работа. Но… бев среќен со изборот. Можеби не толку многу но да.

Дали имаш некои сурови модели во врска со оваа врска помеѓу филмот и новинарството, бидејќи во многу примери филмот влијае на новинарството и обратно? На пример, мојот модел е Џејмс Аги, човекот кој го напишал сценариото за „Ноќта на ловецот“ или за „Африканската кралица“ за Џон Хјустон за кој доби оскар.

Не, но јас сум обожавател на британските осумдесети години. Телевизијата во осумдесетите години во Британија беше прилично добра. Беше рекација против Тачеризмот, па имаше многу политички заговори. Тоа е навистина многу интересно да се види како може човек да создава приказни кои можеби не постоеле. Па нема само една личност, па како и сите други јас сакам комплицирани и интересни приказни.

Зошто мислиш дека оваа генерација која беше исклучителна, е уништена од онаа која живеепе во осумдесетите. И јас мислам дека беше одлична. Еднаш, го интервјуирав Тери Џоунс и тој ми кажа дека ова се случило бидејќи тие не правеле како што им било кажано, со други зборови, тие не го почитува законот. На пример, имаше многу прекршоци на приватноста засегнати од ова. На пимер, авторот на „Spitting Image” заврши во затвор , 12 години, затоа што во неговото шоу јавно зборувал за прдежот на сопругот на Барбара Страисанд- цитирам: „Некое време околу полноќ нечиј задник направи чуден мал звук“.

Мислам дека има многу причини зошто луѓето завршиле така. Имаше многу луѓе, новинари кои реагираа повеќе на шеесетите години и новинарството отколку оние кои го допреа случајот на Watergate. Мислам дека тоа беше поголемото влијание. Но мислам дека беше време, во седумдесетите и осумдесетите кога ова се смени, кога податоците стануваа веќе дигитални, но во исто време попопуларни. Во ОК беа претставени нови закони, кои првично ги засегаа разузнавачките сили. Мислам дека тоа беше време на промени. Имавме десно ориентирана влада. И тоа беше само реакција. Мислам дека беше кратка. Ова време поворно се промени во деведесетите. Но воглавно, да, така е како што ти кажа.

Дали мислиш дека има добро новинарство? Професионалното новинарство, мора да е некако субвенционирано од државата. Стравувам дека ова е случајот и во многу либерални економии. Можеби со исклучок на САД, но ова е прифатливо за нив, бидејќи тие имаат енормен пазар. Па кажете ни нешто за ова, со оглед на упатувајќи не кон цивилизацијата во Европа?

Јас мислам дека државите не треба директно да го финансираат новинарството. Мислам дека треба да се има механизми каде државата ќе дава пари на организации, да одлучува каде ќе одат парите. Тоа е во ред. Но мислам дека ни една дрќава не треба да биде директно инволвирана во давање пари, бидејќи тоа го руши нашиот кредибилитет. Знам дека САД го прав ова со некои организации, што претставува проблем со репутацијата на оние кои ги земаат парите. Па очигледно не е ничиј интерес, или пак на државата да го финансира новинарството, особено не против себе. Но секако, се случува тие да финансираат надворешни врски. Но мислам дека би функционирало, само мора да се размисли малку повеќе.

Што би им препорачале на вашите млади колеги, на оние кои се почетници, како можат тие да се пробијат? Јас работам со Европската Волонтерска Агенција, тие работат за ништо. Волонтирањето е могу корисно за новинарството. Како би го опишале овој феномен? И воглавно, кој е вашиот совет за помладите генерации? Како можат тие да станат успешни?

Јас мислам дека две работи се важни. Прво, мора да се научат изворите на информации, каде што тие ќе можат да имаат пристап кон информации. Јас завршив факултет, незнаејќи дека можеш да дојдеш до судски записи, записи од фирми, и сл. Мислам дека е особено важно да се научи каде може да се дојде до вакви информации. Второ, морате да читате добро новинарство, добро напишано. Морате да вежбате пишување. Мислам дека ако можете да раскажете приказна на интересен начин, тоа може да ве однесе далеку. Морате исто така и да читате нешто добро и квалитетно. Јас би ви препорачал: “The New Yorker”, “The London Review of Books”, “The New York Review of Books”, пробајте да литате долго формулирано новинарство и видете како тие ги кажуваат приказните. Бидејќи можно е да ве научат на некои лоши навики на факултет.

Како можат тие да се пробијат преку волонтирање? Прво да се волонтира, потоа да се запознаат сите други околу себе, да се има искуство, и потоа да…

Па, мора да најдете врски, да одите на места и да запознавате луѓе. Мора да запознаете луѓе кои ќе можат да ви помогнат, и да си поставите граница до каде можете да волонтирате. Мислам, секогаш мора да знаете што ве чека? Што добивате од тоа? Затоа што не сакате да волонтирате засекогаш! Морате навистина да работите напорно. Кога јас започнав, работев седум дена во неделата. И сеуште го правам тоа понекогаш. Знаете, 10-12 часа дневно. Затоа што сакав да бидам беспрекорен во тоа што го правев. А истот треба да го направите и вие.

Инервју и фотографија од Игор Поп Трајков

Translator: Damjan Georgievski