ТАГА

Заборавениот капак удира по оквирот,

како да знае каде му е местото;

еднаквоста на облиците ја потврдува,

како и надворешноста и внатрешноста на сè.

Кој ќе го пренесе избликот воздушен

навнатре, зад затворениот прозорец?

Јас кој морам да го отворам

за капакот пресилно да не удри

и стаклото да ми го скрши;

па така еве оддаден на тие пориви

рационални, капакот го стегнав-

го нема веќе тој удир тап.

Но студениот наплив однадвор

внатре влезе; како да не сака

веќе да излезе; така студенилото

навнатре се пренесе, и божем

нова слика донесе.

А всушност стара ми е сликата,

на срцето мое со остар клинец

закачена, некогаш преиначена

во поезија, а сега само зима

назначена да трае додека има

што да зема од мене, да штрбе,

да зјае од неа земеното, за да

и последното, односно најпоследното

на неа ѝ се оддава.