Сте се запрашале ли некогаш зошто толку цврсто се држиме за луѓето и за работите во нашите животи? Се стремиме да мислиме дека ако нешто е добро, тоа треба да трае вечно. Но, што ако тоа е само приказна со која се залажуваме себеси? Нашето општество магично става знак за еднаквост помеѓу квалитетот и долговечноста, но не сум сигурна дека можам да се согласам со ова. Да, има нешто посебно во доживотните пријателства, но понекогаш е доволен само еден разговор со непознато лице што ќе ви го смени животот. Проектите „Еразмус+“ се одличен пример – откако ќе поминете само една недела со луѓе кои штотуку сте ги запознале, често наоѓате подлабока поврзаност од онаа со луѓето кои ги гледате секој ден. 

Верувам дека голем дел од ова размислување доаѓа од стравот на луѓето од промени. „Не давај отказ на работа, со години работеше за да ја добиеш оваа позиција“; „Треба да дипломираш, веќе вложи премногу време во ова“… Толку многу се плашиме од потенцијален неуспех што се откажуваме од шансите за нешто поубаво да ни се случи. А ако сакате да слушнете психолошко објаснување, можеби ова е затоа што нашиот мозок е „наштелуван“ да ги поврзува познатите работи со „добро“ и „безбедно“. Или можеби, како што сугерира пристрасноста наречена „одбивност кон загуба“, повеќе сме уплашени да изгубиме отколку што сме возбудени да добиеме нешто.

Но, што ако консумеризмот зборува преку мене? Овој страв од промена се спротивставува на нашата култура на моментално задоволство. Толку многу сме навикнати да мислиме дека секогаш може да добиеме нешто повеќе, нешто подобро, побрзо… како нешто ново секогаш да носи поголемо задоволство. Станавме алчни. Можеби една вистинска љубов, една кариера која нè исполнува и едно единствено хоби за кое сме навистина страсни се доволни. Нема потреба од сите авантури и постојана прекумерна стимулација. Вистината е веројатно некаде на средина. Сепак, искрено верувам во живеење преку истражување.

Можеби сте наишле на еден тренд кој кружи на Инстаграм – објавување на својот „музеј на неуспех“. После долги години набљудување на совршени животи на социјалните мрежи, беше освежително да се видат луѓе кои отворено ги споделуваат своите неуспеси. Наречете ме злобна, но… беше зачудувачки утешително. Имам и јас таков „музеј“.

„По неколку години цртање, одеднаш се откажав, бидејќи ми претставуваше преголем притисок. Како дете, по цел ден читав книги, но сега се мачам да прочитам дури и една годишно. Престанав да учам јапонски после една година посетување часови, а сега едвај се сеќавам на нешто“.

Сите ние ги имаме оние работи кои сме се обиделе и не сме успеале да ги направиме, сме престанале да ги правиме иако сме биле добри, или можеби сме им посветиле години од нашиот живот, но сме сфатиле дека не се она што го посакуваме. Овој едноставен тренд на социјалните мрежи не ни донесе само чуство на поврзаност. Луѓето веднаш потенцираа дека можеби ова не се музеи на неуспехот, туку галерии на обиди. На пример, уживав во цртањето еден период, но со текот на времето најдов нови хобија кои ми носат повеќе забава во моментот. Некои исксуства во животот нè учат на корисни вештини, некои се вредни лекции, а некои се тука само да ни донесат радост во моментот, колку и да е едноставно.

Една мисла според која сакам да живеам е дека сите мои искуства – без разлика дали биле добри или лоши – ме направиле личноста која сум денес. Искрено, ова заштедува многу време, бидејќи не размислувам премногу за минатото. Промената е неизбежна и прифаќањето дека работите, луѓето, и чувствата во нашите животи можеби нема да траат вечно – всушност е ослободувачко. Нема потреба од постојаност. И на добрите работи им доаѓа крајот, но ви ветувам, има нови кои ве чекаат.

Па, што има во вашиот „музеј“? И, дали навистина беше неуспех?

Ана Војџак

Превод: Теодора Димитриевска