Nëse do të më thoshit pesë vjet më parë se do të jetoj në Ballkan për një vit, ndoshta do të supozoja se po bëni shaka. Jo vetëm në Ballkan, por edhe Maqedonia nga të gjitha shtetet – një vend për të cilin nuk kam dëgjuar shumë, ndoshta përveç flamurit karakteristik të kuq me diellin e verdhë dhe vendndodhjes në hartë që mësova në orët e gjeografisë. Tani që e di se e kam humbur mundësinë atëherë të dëgjoj më shumë, po filloj të mendoj se mund të jetë vendi më i nënvlerësuar në Evropë. Për fat të mirë, vendimi im për të marrë një vit pushim dhe për të punuar vullnetarisht me programin e Korpusit të Solidaritetit Evropian më solli në Shkup dhe e shndërroi atë në shtëpinë e parë që zgjodha vetë.

Një nga qëllimet e mia kryesore për këtë projekt vullnetarizmi ishte të punoja me mediat sociale dhe krijimin e përmbajtjes, pasi kjo është ajo që dua të bëj në të ardhmen time profesionale. Në Qendrën e Vullnetarëve në Shkup pata mundësinë të shihja se si është të jesh para kamerës ndërsa regjistron TikToks, të praktikoja aftësitë e mia të shkrimit të teksteve të shkurtra ndërsa përgatisja postime në mediat sociale dhe kuptova se një nga detyrat e mia të preferuara është në fakt krijimi i grafikës. Çdo muaj shkruaja një artikull për revistën VOICES mbi tema të tilla si psikologjia ose kultura e internetit. Ndërsa më pëlqen t’i lë fjalët e mia të rrjedhin në letër (ose, më shumë të ngjarë, në një dokument të Google), pjesa më argëtuese ishte padyshim dizajnimi i artikujve ndërsa mësoja një program krejtësisht të ri për mua – Adobe InDesign.

Një pjesë tjetër e punës sime në VCS ishte organizimi dhe mbështetja e eventeve të ndryshme. Pata mundësinë të ndaja pasionin tim për artizanatin duke drejtuar punëtori rreth tabelave të vizionit, revistave zine ose punës me argjilë. Ndonjëherë dilnim nga zyra dhe ndihmonim me veprime lokale si pastrime ose mbledhje donacionesh. Gjithmonë kisha një hapësirë ​​për të realizuar idetë e mia, gjë që rezultoi të ndihmoj në një strehë qensh dhe në organizimin e netëve të filmave anime. Shumë detyra që mora përsipër ishin një përzierje e gjërave që më pëlqenin ose me të cilat kisha përvojë dhe gjërave që nuk i kisha bërë kurrë më parë, kështu që mund ti bëja ato që më pëlqenin teksa sfidohesha. Një shembull i shkëlqyer do të ishte regjistrimi i një podkasti rreth kulturës japoneze – një temë për të cilën isha e apasionuar prej vitesh, në një mënyrë që nuk e kam provuar ende.

Por vullnetarizmi nuk është vetëm punë, edhe pse ndonjëherë vija ndarëse bëhet e paqartë – në fund të fundit, ne punojmë, jetojmë dhe kalojmë kohën tonë të lirë me të njëjtët njerëz. Më mësoi patjetër, veçanërisht si introverte, sa e rëndësishme është koha ime vetëm dhe si të bëj kompromis midis socializimit dhe pushimit. Gjithashtu, edhe një herë, mësova se jo të gjithë do të të pëlqejnë, dhe nuk do t’i pëlqesh të gjithë, por mund t’i gjesh njerëzit e tu nëse qëndron vetvetja dhe nuk përpiqesh shumë… sado klishe që tingëllon. Pata mundësinë të takoja njerëz të ngjashëm me mua – për shembull, ata me të cilët përshtatem tërësisht, sepse doli që ndajmë të njëjtin hobi – dhe njerëz që janë e kundërta ime e plotë, gjë që padyshim që më zgjeroi horizontet.

Për mua, vullnetarizmi është një mundësi ​​për të dalë nga zona juaj e rehatisë në një mjedis të kontrolluar. Shembulli më i mirë është shpërndarja e VOICES që bëra së fundmi. Të kaloja nëpër disa kafene dhe bare, duke pyetur nëse mund të linim disa kopje të revistës atje, ishte terapia më e mirë e zvogëlimit të ankthit social që kam bërë ndonjëherë. Nuk është gjithmonë e rehatshme, por ia vlen patjetër – mund të shoh dukshëm se si është rritur vetëbesimi im që nga fillimi i projektit.

Gjithashtu mësova si t’i shijoj gjërat pavarësisht se nuk jam e mirë në to. Dy hobi të reja që merrem në kohën e lirë janë gatimi i ëmbëlsirave dhe joga – të dyja i provova për herë të parë këtu, por jam shumë e sigurtë se do të më mbeten në jetën time për më gjatë. Pata edhe mundësinë të udhëtoja shumë, falë vendndodhjes strategjike të Maqedonisë në mes të Ballkanit.

Nuk e di se ku do të më çojë jeta më pas, ashtu siç nuk e prisja kurrë se do të më bënte ta quaj Shkupin ‘shtëpi’. Por e di që në zemrën time do të mbaj të gjitha vendet që i kam bërë të miat, të gjitha herët që kam qeshur aq shumë sa kam qarë, dhe të gjitha lamtumirat që gjithmonë ishin thjesht ‘shihemi më vonë’.

Anna Wojdziak

Përktheu: Dora Arifi