U bë kohë pa shkruar.

Qëllimisht kam refuzuar

Çdo valë frymëzimi.

Kam heshtur, u jam fshehur

Fletëve, stilolapsave,

Tastierave dhe gjithçkaje

Ku mund të shkruhet.

S’kam dashur të zhytem

Në ndjenja që s’dua t’i dua.

Unë jam shumë e vogël

Për ta përballuar këtë dallgë,

Veshur në pikla kripe,

Që përpin Tiranën

E jo më mua.

Nuk ia pranoja dot vetes

Se dallga ekzistonte, dhe unë

Isha një picirruke para saj.

Doja ta harroja dallgën,

Dhe brishtësinë e kockave të mia.

Por jam këtu, duke shkruar…

Nuk ia dola.

Jam një dështake kronike,

E hutuar para tastierës së zezë

Në një tentativë të dështuar

Për të injoruar bluzën e qullur,

Gjumin pas agimit

Dhe kokën e rëndë, 100-kilogramëshe:

A thua kaq shumë peshojnë mendimet?

Kurrkush veç fjalës nuk ia doli

T’më shoqëronte kundër kësaj vale.

Qyteti kundërmon nga braktisja,

Ndjenjat janë bërë të velshme, bajate.

Në këtë vapë verore

Vetëm era e rëndë e djersës mbetet,

Bashkë me zhukamën e gjinkallave.

Njerëzit janë bërë si shkretëtira.

Thatësira u ka mbuluar fytyrën me të sajën.

Qetësia fantazmagorike e zhegut u lexohet në sy.

Ngjajnë si cungje të thatë në kulmin e verës,

Zjarre të fjetura, derisa një cigare,

Hedhur nga një kalimtar i rastit,

Shkatërron gjithçka.

Në këto kushte disfate

Vendosa ta lë dallgën t’më përpijë.

E në më vraftë,

Të paktën do më freskoj.

Do kisha vdekur gjithsesi.

Më mirë të mbytem,

Buzëqeshurazi.

Më merr o dallgë.

Sot po të thërras ty.

Kur dielli të rrëzohet,

Përkundmë në ujërat e tua,

Të freskëta, por ngrohtësisht mbushur

Me përralla e rrëfenja që s’i njeh

Ky realitet i pamundur Saharaje.

Dua t’më thurësh një përrallë

Për një vend shumë të largët,

Ku vapa s’është kurrë kaq mizore,

Sa edhe një buzëqeshje duket barrë,

E një përshëndetje… mision i pamundur,

Mpirë nga zemërimi,

Verbuar nga dielli i gushtit.

Jona Cenameri