Kërce nëpër një vrimë lepuri dhe le të fillojë aventura.

Errësira, dritat off. Ju dhe ekrani i mbështjellë në dritë të errët. Mungesa e dritës ju jep ndjenjën e intimitetit që ju kap menjëherë pas rrezes së fundit të llambës. Drita e hollë ndriçon pluhurin që kërcen në ajër, ju sapo keni hyrë  në një mbretëri  të re, duke jetuar jetën e heronjve në një botë paralele, duke ikur nga realiteti i famshëm.

Një kërcim përmes vrimasë së lepurit  dhe ju jeni në vendin e tregimeve ku çdo gjë dhe asgjë është e mundur. Kinema – një vend me shpirt. Para se vëllezërit Lumiere kishin fe dhe magji, ata gjithmonë u përpoqën të krijonin një iluzion, fillimet e hershme të teatrit, kamera obscura, kaleidoskopi, zoopraxiscopetill fillimet të para të shfaqjes. Më pas ata zbuluan kinemanë dhe asgjë nuk ishte ashtu siç ishte. Shfaqjet hapën një dritare  për një botë të re të panjohur. Kinematografia u bë një religjion i ri i shekullit XX.

Megjithëse duket se ka gjithnjë e më shumë stimul; i përmbytur nga multipleksat 3D dhe 4D që nuk janë të ndikueshëm, ndërsa treni arrin në stacion, filmi ende mund të mashtrojë trurin tonë. Entuziazmi shkon krah për krah me empatia. Asnjë nga ato që po ndodh në ekran nuk është e vërtetë, në dijeni të kësaj, ne kërcejmë, bërtasim, qeshim dhe qajmë. A jemi kaq naiv? Ne jemi të hutuar nga truri ynë, më saktësisht nga neuronet pasqyruese që nuk mund të dallojnë realitetin nga fiksion.

Kinemaja  nuk shërben vetëm si argëtim për njerëzit, por mund të përdoret gjithashtu si terapi. Filmat janë bërë mitet e shekullit XXI, dhe si çdo histori të mirë ata lejojnë që të rishikohen çështjet e fshehura dhe të shtypura. Duket se filmi merr rolin e dhënë për një histori narrativ në “Përdorimin e admirim” nga B.Betelhajm, autori sugjeron se si në nënvetëdije tregime transmetuar mund të na ndihmojnë për të analizuar gjërat që ne preferojmë të i  lëmë të paprekur, duke ruajtur një perspektivë distancuar mund të i përjetojmë situatatë problematike në të cilën ne gjindemi, duke ndihmuar për t’u marrë me problemet e mbetura.

Jo vetëm tregimi  por ambienti luan një rol në këtë proces. Bukuria e kinemasë së vjetër gjithmonë më tërhoqi mua, për mua që të përjetoja plotësisht filmin, ka nevojë për një errësirë qetësuese që ngadalë ju mbërthen, ndërkohë që dritat zbresin dhe pëshpërima zhduket kur fillon shfaqja. Shkuarja në kinema, për mua, është një festë ku ngrohtësia shtëpiake dhe shenjtëria e tempullit janë të përziera.Për mua kinemaja është sikur të kaloj nëpër tempul, ku mund të hidhesh drejt në tregim ku nuk i përkas vetëm për të përjetuar një jetë tjetër. Duke shikuar dramën njerëzore, vrasësin pas një viktime apo rreziku që fshihet nga errësira, unë qetë me dorët kapem për  karrigen time. Hyrja në teatër nuk i ngjan kinemasë, por një lloj i veçantë tempulli me një tapet të kuq kadife, dritë të errët, heshtje, biseda të heshtura, një aromë ceremonie dhe shpresë që të ndodhet  një mrekulli. Countdown famshme fillon udhëtimin,  uluni dhe relaksohuni.

Aleksandra Grzyb

Përkthyes :  Vafire Muharemi