Udhëtimin e filluam herët nga ora 8 e mëngjesit nga qyteti ynë Gostivar në aeroportin në Shkup. Aty mbërritëm në 9:30 të mëngjesit dhe hipëm në aeroplan rreth orës 1 pasdite, patëm një vonesë 30 min, por nuk ishte keq. Ne arritëm në Itali rreth orës 4-5 pasdite dhe më pas morëm një autobus nga Milano për në Turin. Ne nuk kemi parë me të vërtetë shumë nga Milano, por kur arritëm në Torino ishte një pamje kaq interesante gjithçka; rrugët, shtëpitë, ndërtesat ishin shumë të ndryshme nga Maqedonia. Ne përdorëm metro për të arritur në vendin ku ndodhej hoteli. Hoteli nuk ishte keq, kishte një ashensor dhe dhomat ishin gjithashtu të këndshme. Kur mbërritëm ne pushuam për rreth një orë dhe më pas u takuam me një nga lehtësuesit e projektit Antonella. Ne ishim pjesëmarrësit e parë që arritëm në Itali dhe ishte ora 8 e darkes,morëm një darkë në një restorant lokal. Ushqimi ishte me të vërtetë i mirë dhe ne morëm rastin të njihemi me Antonella dhe biseduam për gjëra që janë të ndryshme nga vendet tona.

Dita e parë ishte një ditë e lirë, kështu që ne patëm rastin të eksplorojmë qytetin. Së pari shkuam në qendër tregtare dhe shikuam se çfarë duhej të ofronin dyqanet, pas kësaj shkuam me metro në pjesën kryesore të qytetit. Qyteti ishte i mahnitshëm dhe asgjë si në Maqedoni, morëm një mori fotografish. Para orës 5 pasdite ishim përsëri në bujtinë, nga atëherë shumica e pjesëmarrësve kishin mbërritur. Kam pasur përshtypje të mëdha të para kur takova për herë të parë pjesëmarrësit e tjerë ata ishin të lumtur t’ju përshëndetën me një tronditje dore. Dreka ishte në 7:30 pasdite, kështu që të gjithë shkuam në atë restorant për të ngrënë. Kur u kthyem në katin e 5-të të hotelit ishte një ballkon i madh, ku mund të ulesh dhe të kënaqeshim.

Do ditë do të shkonim atje pas darke për t’u ulur me pjesëmarrësit e tjerë. Ditën tjetër ishte dita e parë e punës, u zgjuam rreth orës 7:30 dhe hëngrëm mëngjesin deri në orën 8 të mëngjesit dhe filluam shëtitjen drejt qendrës së mediave (vendi ku zhvilluam seancat) në orën 8:30. Ishte një shëtitje 30 min por mendoj se ishte perfekte të ngrohesh për seanca dhe të zgjohesh më shumë. Gjëja e parë që bëmë ishte “thyerja e akullit” që bëmë ushtrime që qëllimi kryesor ishte të mësonim emrat e njëri-tjetrit. Kishte disa emra vërtet të çuditshëm por me kohën i mësova të gjithë emrat e pjesëmarrësve. Gjatë pushimeve të kafesë kemi luajtur ping pong dhe futboll të vogël me pjesëmarrësit e tjerë dhe ishte një argëtim i mirë.

Dita e dytë pas seancave ishte nata ndërkulturore që ne përfaqësonim ushqime dhe pije nga vendet tona. Ne vallëzuam gjithashtu vallëzimin tonë kombëtar dhe mësova disa vallëzime kombëtare nga vendet e tjera.

Disa ditë më vonë filluam Punëtoritë tona për projektin. Emri i projektit ishte “Një Qasje Narrative Vizuale për të kundërshtuar fjalimin e urrejtjes”, kështu që sugjeroi që punëtoritë të ishin diçka vizuale. Kishte 3 punëtori, një për fotografinë, një për animacion dhe një për dokumentar. Zgjodha atë që ishte për fotografi sepse më interesonte më shumë. Ditën e parë kemi nevojë të shohim shembuj të gjuhës së urrejtjes, në mënyrë që të krijojmë një ide se çfarë fotografish do të bëjmë. Ne lëvizëm nëpër internet për shembuj të gjuhës së urrejtjes dhe morëm një bandë, atëherë na duhej të shohim se si dhe çfarë lloj animacioni do të bëjmë. Kishim nja dy ide, por zgjodhëm atë që menduam se ishte më e mira. Ne do të vepronim me fotografimin e një ngjarjeje ku do të tregonim gjuhën e urrejtjes dhe të jepnim një mesazh. Pas disa ditësh pune, ne përfunduam punën tonë dhe patëm një produkt përfundimtar për të cilin me të vërtetë ishim krenarë.

Nja dy ditë më parë që shkuam në qytetin kryesor për të vizituar muzeun e filmit ishte vizitë shumë interesante dhe argëtuese, ne pamë se si evolucioni i filmit dhe prodhimi i filmit evoluan dhe truket që ato përdorën për ta bërë një të tillë. Një ditë më pas kur mbaruam seancën, shkuam në qytet dhe shkuam në një vend xhelato dhe morëm akullore. Kjo ishte akullorja më e mirë që kam provuar ndonjëherë në jetën time. Pas kësaj që bëmë një shëtitje pranë lumit dhe skena ishte e bukur, morëm disa fotografi dhe pas kësaj u kthyem në hotel.

Dita e fundit ishte dita kur mbajtëm “pjesën e fundit”. Ne do të hedhim festën tonë të fundit në qendrën e mediave, por së pari duhej ta përgatisnim. Disa nga pjesëmarrësit nëse donin të qëndronin dhe të ndihmonin në qendrën e mediave. Pasi u bëmë me përgatitjet dhe arritëm në hotel dhe rreth orës 17:00 të gjithë shkuam përsëri në qendrën e mediave për të shijuar festën. Atë ditë morëm edhe kalimet tona të rinisë. Pas mbërritjes së kalimit të rinisë kemi pasur si skenë disko dhe atje kemi kërcyer. Festa zgjati deri në 12 dhe pastaj u kthyem në hotel.

Ishte vërtet e trishtuar sepse ishte dita e fundit por e trishtueshme por të thuash lamtumirë është një pjesë e jetës dhe nuk e di kurrë se kur do të shohësh përsëri njëri-tjetrin por gjithmonë mund.

Si përfundim, pata shumë argëtim, bëra kujtime të mahnitshme dhe takova shumë njerëz të mahnitshëm, me të vërtetë unë rekomandoj të shkoj në projekte si kjo nëse nuk keni sepse me të vërtetë do t’ju ndryshojë për mirë.

Albin Sulejmani

Fotografitë: Ilina Minoska / Hicham Ourdane